Niemieckie szelki ładownic (spadochroniarskie, oficerskie, kawaleryjskie) - replika

Szelki te wywodzą się z szelek pierwszowojennych. Używano je w kawalerii i w jednostkach Luftwaffe. W tym oddziałach spadochronowych. Niekiedy stanowiły również wyposażenie polowe młodszych oficerów.
Te proste szelki składają się z trzech skórzanych taśm zaszytych na metalowym kółku. Końce taśm maja doszyte skórzane poprzeczki aby zapobiec zsuwaniu się haków. W szelkach występują dwa rodzaje haków. Przednie krótsze zaczepiane do ładownic lub szlufek dodatkowych oraz tylni, dłuższy od przednich, zaczepiany przeważnie bezpośrednio do pasa głównego. Położenie haków ustalano poprzez wpięcie knopika w otwór w taśmie szelek. Elementy metalowe wykonywano początkowo z aluminium a następnie ze stali pokrywanej farbą w kolorze szarym a w późniejszym okresie również czasem zielonym. Skórzane elementy szelek występowały w kolorze naturalnym lub ciemnobrazowym a od 1943 również w czarnym. Niekiedy w późniejszym okresie wojny farbowano jasne szelki na czarno.
Około 1941 roku pojawiła się w bardzo niewielkiej ilości wersja parciana tych szelek.

Szelki w naturalnym kolorze skóry z aluminiowymi okuciami.

Szelki wykonane ze skóry o ciemnobrązowym zabarwieniu z aluminiowymi okuciami.

Szelki wykonane ze skóry barwionej na czarno, okucia stalowe malowane na szaro.

Oryginalne haki przednie. Dwa aluminiowe i stalowy malowany szarą farbą. Widoczne różnice w sposobie wykonywania otworów regulacyjnych w taśmach szelek.

Od wewnętrznej strony taśmy szelek są fazowane przez co ich krawędzie nie są ostre. Miało to znaczenie kiedy szelki noszono na sukiennej bluzie mundurowej.

Ładownica na magazynki do Colta 1911

W ostatnim czasie trafiła do mnie ładownica na magazynki do Colta 1911. Świetnie zachowany egzemplarz, w nienagannym stanie.Wykonana z brezentu z kolorze piaskowym z kalpą zamykaną na dwa zatrzaski "wciśnij kropkę". Posiadająca szeroką szlufkę do przełożenia pasa z mosiężnym zatrzaskiem ustającym. Dodatkową niespodzianką była znaleziona wewnątrz jednej z przegródek oryginalna instrukcja.

Ładownica z instrukcją.

Widok z przodu.

Widok z tyłu.

Ładownica z otwartą klapą.

Zbliżenie komór na magazynki.

Zbliżenie szerokiej szlufki na pas.

Sygnatura.

Instrukcja.

Haki w niemieckich pasach głównych

Niemieckie pasy główne w odmianie żołnierskiej posiadały na jednym z końców zaszyty hak. Służył on do zapięcie pasa za uszko wynajdujące w klamrze.
Haki te były sygnowane. Jeśli oglądamy kompletny pas to sygnatur tych przeważnie nie zobaczymy ponieważ są ukryte wewnątrz zaszytej pętlą pasa mocująca trwale hak.
Niżej przedstawiam haki dla pasów bojowych (dla galowych skórzanych były inaczej wyprofilowane, dla pressoftowych nitowane na końcu pasa bez pętli), w odmianie skórzanej oraz parcianej. Hak do wersji skórzanej wykonywano z aluminium, stali lub cynku. Dla wersji parcianej haki produkowano tylko ze stali, pod koniec wojny zdarzały się przypadki wszywanie tego rodzaju haków do pasów skórzanych.

Hak do wersji parcianej stalowy malowany szarą farbą, współczesna czeska kopia (po lewej). Hak do wersji skórzanej, wykonany z aluminium, oryginał (po prawej).

Różnice w budowie.

Odmienny sposób zaszywanie haków w końcówce pasa.

Niemiecki pas główny wersja parciana

Niemcy podczas IIWŚ odeszli częściowo od stosowania skóry w niektórych elementach żołnierskiego ekwipunku na rzecz party czy zszywanego wielowarstwowo płótna lub pressoftu. Wiązało się to z mniejszymi kosztami produkcji oraz specyfiką działań prowadzonych na rożnych obszarach klimatycznych.
Pasy wykonane z party początkowo wykonywano na potrzeby jednostek stacjonujących w Afryce oraz w obszarze śródziemnomorskim. Jednak w późniejszym okresie znalazły zastosowanie na wszystkich frontach.

Niżej zdjęcia przedstawiające replikę niemieckiego pasa parcianego.

M38 niemiecki hełm Fallschirmjager

Niemcy organizując swoje wojska spadochronowe zaprojektowali dla nich specyficzne elementy wyposażenie. Jednym z nich był hełm spadochronowy. Używanie standardowego hełmu M35 i jego późniejszych odmian było niebezpieczne dla użytkownika podczas oddawania skoków spadochronowych. Wpływał na to kształt dzwonu oraz konstrukcja fasunku i podpinki. W związku z tym w 1936 dokonano modyfikacji na czerepach hełmów M35 przystosowując je do wymagań nowo tworzonej formacji. Dzwon pozbawiono szerokiego okapu wymieniono wyposażenie wewnętrzne oraz zmieniono konstrukcje paska podbródkowego. Tak powstał model M36, który następnie ewoluował w M37 by w końcu po ostatecznych modyfikacjach pojawić się jako wzór M38 - będącym najpowszechniej używanym wzorem przez niemieckich spadochroniarzy.
Po wprowadzeniu hełmu M38, który używano w warunkach bojowych wcześniejsze modele hełmów trafiły na wyposażenie szkół spadochronowych.

Niżej można zobaczyć zdjęcia wysokiej jakości repliki hełmu spadochronowego.

Wnętrze hełmu M38.

Konstrukcja pasków.

Zbliżenie przykładowych sygnatur znajdujących się na wewnętrznej stronie wyściółki.

Zbliżenie detali. Widoczny sposób mocowania pasków oraz obręczy fasunku za pomocą śrub a także sposób wykonania szwów.

Wygląd zewnętrzny skorupy hełmu.

Na kolejnych trzech zdjęciach widoczny dobrze profil dzwonu hełmu.

Hełm w malowaniu standardowym i kamuflażu z okresu walk w Normandii w 1944 roku.

Dziękuję koledze, który użyczył swoją replikę hełmu do zdjęć.

Niemieckie szelki parciane

Replika niemieckich szelek parcianych z okresu IIWŚ wykonana na podstawie wymiarów oryginalnych szelek z epoki. W replice poza przesuwakami-regulatorami wszystkie elementy metalowe są oryginalne.

Ładownica AK / AKM

Ładownica polskiej produkcji do karabinka AK i jego odmian.
To brezentowa torba z trzema dużymi komorami przeznaczonymi na trzydziestonabojowe magazynki. Przykrywa ją obszerna klapa zamykana skórzanym paskiem zapinanym za pomocą knopika. Z przodu ładownicy znajduje się mała kieszonką na przybornik do broni, zamykana klapą ze skórzanym paskiem i knopikiem. W komorze na magazynki znajduje się również wąska kieszonka na urządzenie do ładowania magazynków z łódki oraz łódki nabojowe. W tylnej części znajdują się dwie szlufki wykonane z taśmy parcianej służące do przewleczenia pasa nośnego.

Widok z przodu. Z lewej widoczna mała kieszonka na przybornik.

Tylna część ładownicy.

Sposób umiejscowienia zawartości.

Ładownica i jej zawartość.

Wąska kieszonka na ładowarkę oraz łódki amunicyjne widoczna pomiędzy dwoma komorami na magazynki.

Szelki do lawety MG

Niemieckie uniwersalne karabiny maszynowe MG34 oraz MG42 używane podczas IIWŚ mogły być montowane na lawecie. Pełniły wówczas funkcje ciężkiego karabinu maszynowego. Lawety dla obu karabinów były zbliżone do siebie konstrukcją. Różnice wynikały ze sposobu mocowania broni do podstawy oraz konieczności zastosowania sytemu ułatwiającego wymianę lufy w odmianie przeznaczonej do MG34. Niezależnie od przeznaczenia lawety, wyposażone były one w cztery d-ringi zamocowane na szkielecie, służące do mocowanie szelek transportowych.

Niżej zamieszczam zdjęcia repliki takich szelek. Wykonane one zostały na podstawie wymiarów oryginalnych szelek niemieckiej produkcji z czasów IIWŚ. Na końcach posiadały one karabińczyki na trójkątnych zaczepach, które zostały zaszyte na końcach pasów. Same taśmy składały się z dwóch elementów. Krótszego z klamrą z bolcem i skórzaną szlufką oraz dłuższego z szerszym elementem ułatwiającym przenoszenia lawety oraz cieńszego z czterema dziurkami pozwalającymi na regulację długości szelek.

Warto zwrócić uwagę na to, iż tego rodzaju szelki różnią się od powojennych szelek produkcji jugosłowiańskiej często sprzedawanych jako oryginalne niemieckie.

Łódka nabojowa a ładownik amunicyjny

Bardzo często można spotkać się z zamiennym wykorzystaniem tytułowych sformułowań.

Czy to jednak poprawne?

Niestety nie. Inna jest rola łódki nabojowej i ładownika poza wspólną cechą jaka jest tymczasowe połączenie pewnej liczby naboi za pomocą metalowego klipsa - ramki. Taką amunicje łatwiej się przenosi. Jeśli jednak przeanalizujemy co dzieje się w chwili kiedy broń ma zostać załadowana dostrzeżemy różnice w funkcji łódki i ładownika.

Broń ładowana z łódki nabojowej posiada magazynek, który można załadować pojedynczymi nabojami. Zadaniem łódki jest przyspieszenie ładowanie magazynka. W wypadku magazynka integralnego umieszczamy łódkę w specjalnej oporze i wciskamy jej zawartość do jego wnętrza. Dzieje się tak karabinach typu Mauser 98, Mosin, Lee-Enfield. W wypadku magazynka wymiennego można zastosować specjalny adapter umożliwiający zasilanie magazynka z łódki. Jak w przypadki MP-43 (Stg-44), broni z rodziny AK czy AR-15 (M-16).

Broń ładowana z ładownika nie może zostać załadowana bez jego użycia. Bez ładownika broń taka możemy ładować pojedynczymi nabojami. Dzieje się tak dlatego, ponieważ ładownik pełni równocześnie rolę szczęk magazynka. Bez niego nawet jeśli konstrukcja broni umożliwiła by nam wepchniecie samodzielnie kilku nabojów to nie zostały by one utrzymane na miejscu tylko wyrzucone siłą sprzężny podajnika ku górze. Zatem ładownik wkładamy razem z amunicją do wnętrza broni. Po opróżnieniu magazynka ładownik musi zostać usunięty z broni, dzieje się to zazwyczaj automatycznie. Broń ładowana za pomocą ładownika to karabiny, np.: większość Mannlicherów, M1 Garand.

Pas transportowy MG42

Replika pasa transportowego do karabinu maszynowego MG42 z okresu IIWŚ. Została ona wykonana w oparciu o oryginalny pas. Zastosowano w nim oryginalny karabińczyk z zaczepem oraz powojenne jugosłowiańskie zapięcie szeklowe.

Pas do MG to skórzana pętla wykonana z dwóch zszytych z sobą skórzanych pasów. W miejscu zszycia zamocowane zostały metalowe okucia służące do mocowania pasa do broni.

Niżej zbliżenie na zapięcie szeklowe, powojennej produkcji jugosłowiańskiej. Od niemieckiego pierwowzoru różni się troszkę szerszym uszkiem do zaszycia skórzanej pętli pasa. W tym miejscu warto również zwrócić uwagę na szerokość samego zapięcie. Jest ona łatwym wyznacznikiem przeznaczenia pasa. Pasy niemieckiej wojennej produkcji, z węższym zapięciem stosowano w MG34 a z szerszym w MG42. Różnica wynikała z innej szerokości chwytów w obu tych konstrukcjach.

Zapięcie w pozycji otwartej. Widoczna oś przechodzi przez otwór w chwycie broni.

W środkowym odcinku obu taśm pasa zostały naszyte skórzane wzmocnienia mające ułatwić przenoszenie karabinu.

Karabińczyk, służył do zamocowania pasa na osłonie lufy.

W tym miejscu pragnę podziękować kolegom, którzy pomogli mi w wykonaniu tej repliki. Dzięki nim miałem dostęp do oryginalnego pasa oraz otrzymałem oryginalny karabińczyk. Dziękuję Panowie!!!