Szelki te wywodzą się z szelek pierwszowojennych. Używano je w kawalerii i w jednostkach Luftwaffe. W tym oddziałach spadochronowych. Niekiedy stanowiły również wyposażenie polowe młodszych oficerów.
Te proste szelki składają się z trzech skórzanych taśm zaszytych na metalowym kółku. Końce taśm maja doszyte skórzane poprzeczki aby zapobiec zsuwaniu się haków. W szelkach występują dwa rodzaje haków. Przednie krótsze zaczepiane do ładownic lub szlufek dodatkowych oraz tylni, dłuższy od przednich, zaczepiany przeważnie bezpośrednio do pasa głównego. Położenie haków ustalano poprzez wpięcie knopika w otwór w taśmie szelek. Elementy metalowe wykonywano początkowo z aluminium a następnie ze stali pokrywanej farbą w kolorze szarym a w późniejszym okresie również czasem zielonym. Skórzane elementy szelek występowały w kolorze naturalnym lub ciemnobrazowym a od 1943 również w czarnym. Niekiedy w późniejszym okresie wojny farbowano jasne szelki na czarno.
Około 1941 roku pojawiła się w bardzo niewielkiej ilości wersja parciana tych szelek.
Szelki w naturalnym kolorze skóry z aluminiowymi okuciami.
Szelki wykonane ze skóry o ciemnobrązowym zabarwieniu z aluminiowymi okuciami.
Szelki wykonane ze skóry barwionej na czarno, okucia stalowe malowane na szaro.
Oryginalne haki przednie. Dwa aluminiowe i stalowy malowany szarą farbą. Widoczne różnice w sposobie wykonywania otworów regulacyjnych w taśmach szelek.
Od wewnętrznej strony taśmy szelek są fazowane przez co ich krawędzie nie są ostre. Miało to znaczenie kiedy szelki noszono na sukiennej bluzie mundurowej.
