Niemieckie szelki ładownic (spadochroniarskie, oficerskie, kawaleryjskie) - replika

Szelki te wywodzą się z szelek pierwszowojennych. Używano je w kawalerii i w jednostkach Luftwaffe. W tym oddziałach spadochronowych. Niekiedy stanowiły również wyposażenie polowe młodszych oficerów.
Te proste szelki składają się z trzech skórzanych taśm zaszytych na metalowym kółku. Końce taśm maja doszyte skórzane poprzeczki aby zapobiec zsuwaniu się haków. W szelkach występują dwa rodzaje haków. Przednie krótsze zaczepiane do ładownic lub szlufek dodatkowych oraz tylni, dłuższy od przednich, zaczepiany przeważnie bezpośrednio do pasa głównego. Położenie haków ustalano poprzez wpięcie knopika w otwór w taśmie szelek. Elementy metalowe wykonywano początkowo z aluminium a następnie ze stali pokrywanej farbą w kolorze szarym a w późniejszym okresie również czasem zielonym. Skórzane elementy szelek występowały w kolorze naturalnym lub ciemnobrazowym a od 1943 również w czarnym. Niekiedy w późniejszym okresie wojny farbowano jasne szelki na czarno.
Około 1941 roku pojawiła się w bardzo niewielkiej ilości wersja parciana tych szelek.

Szelki w naturalnym kolorze skóry z aluminiowymi okuciami.

Szelki wykonane ze skóry o ciemnobrązowym zabarwieniu z aluminiowymi okuciami.

Szelki wykonane ze skóry barwionej na czarno, okucia stalowe malowane na szaro.

Oryginalne haki przednie. Dwa aluminiowe i stalowy malowany szarą farbą. Widoczne różnice w sposobie wykonywania otworów regulacyjnych w taśmach szelek.

Od wewnętrznej strony taśmy szelek są fazowane przez co ich krawędzie nie są ostre. Miało to znaczenie kiedy szelki noszono na sukiennej bluzie mundurowej.

Ładownica na magazynki do Colta 1911

W ostatnim czasie trafiła do mnie ładownica na magazynki do Colta 1911. Świetnie zachowany egzemplarz, w nienagannym stanie.Wykonana z brezentu z kolorze piaskowym z kalpą zamykaną na dwa zatrzaski "wciśnij kropkę". Posiadająca szeroką szlufkę do przełożenia pasa z mosiężnym zatrzaskiem ustającym. Dodatkową niespodzianką była znaleziona wewnątrz jednej z przegródek oryginalna instrukcja.

Ładownica z instrukcją.

Widok z przodu.

Widok z tyłu.

Ładownica z otwartą klapą.

Zbliżenie komór na magazynki.

Zbliżenie szerokiej szlufki na pas.

Sygnatura.

Instrukcja.

Haki w niemieckich pasach głównych

Niemieckie pasy główne w odmianie żołnierskiej posiadały na jednym z końców zaszyty hak. Służył on do zapięcie pasa za uszko wynajdujące w klamrze.
Haki te były sygnowane. Jeśli oglądamy kompletny pas to sygnatur tych przeważnie nie zobaczymy ponieważ są ukryte wewnątrz zaszytej pętlą pasa mocująca trwale hak.
Niżej przedstawiam haki dla pasów bojowych (dla galowych skórzanych były inaczej wyprofilowane, dla pressoftowych nitowane na końcu pasa bez pętli), w odmianie skórzanej oraz parcianej. Hak do wersji skórzanej wykonywano z aluminium, stali lub cynku. Dla wersji parcianej haki produkowano tylko ze stali, pod koniec wojny zdarzały się przypadki wszywanie tego rodzaju haków do pasów skórzanych.

Hak do wersji parcianej stalowy malowany szarą farbą, współczesna czeska kopia (po lewej). Hak do wersji skórzanej, wykonany z aluminium, oryginał (po prawej).

Różnice w budowie.

Odmienny sposób zaszywanie haków w końcówce pasa.

Niemiecki pas główny wersja parciana

Niemcy podczas IIWŚ odeszli częściowo od stosowania skóry w niektórych elementach żołnierskiego ekwipunku na rzecz party czy zszywanego wielowarstwowo płótna lub pressoftu. Wiązało się to z mniejszymi kosztami produkcji oraz specyfiką działań prowadzonych na rożnych obszarach klimatycznych.
Pasy wykonane z party początkowo wykonywano na potrzeby jednostek stacjonujących w Afryce oraz w obszarze śródziemnomorskim. Jednak w późniejszym okresie znalazły zastosowanie na wszystkich frontach.

Niżej zdjęcia przedstawiające replikę niemieckiego pasa parcianego.

M38 niemiecki hełm Fallschirmjager

Niemcy organizując swoje wojska spadochronowe zaprojektowali dla nich specyficzne elementy wyposażenie. Jednym z nich był hełm spadochronowy. Używanie standardowego hełmu M35 i jego późniejszych odmian było niebezpieczne dla użytkownika podczas oddawania skoków spadochronowych. Wpływał na to kształt dzwonu oraz konstrukcja fasunku i podpinki. W związku z tym w 1936 dokonano modyfikacji na czerepach hełmów M35 przystosowując je do wymagań nowo tworzonej formacji. Dzwon pozbawiono szerokiego okapu wymieniono wyposażenie wewnętrzne oraz zmieniono konstrukcje paska podbródkowego. Tak powstał model M36, który następnie ewoluował w M37 by w końcu po ostatecznych modyfikacjach pojawić się jako wzór M38 - będącym najpowszechniej używanym wzorem przez niemieckich spadochroniarzy.
Po wprowadzeniu hełmu M38, który używano w warunkach bojowych wcześniejsze modele hełmów trafiły na wyposażenie szkół spadochronowych.

Niżej można zobaczyć zdjęcia wysokiej jakości repliki hełmu spadochronowego.

Wnętrze hełmu M38.

Konstrukcja pasków.

Zbliżenie przykładowych sygnatur znajdujących się na wewnętrznej stronie wyściółki.

Zbliżenie detali. Widoczny sposób mocowania pasków oraz obręczy fasunku za pomocą śrub a także sposób wykonania szwów.

Wygląd zewnętrzny skorupy hełmu.

Na kolejnych trzech zdjęciach widoczny dobrze profil dzwonu hełmu.

Hełm w malowaniu standardowym i kamuflażu z okresu walk w Normandii w 1944 roku.

Dziękuję koledze, który użyczył swoją replikę hełmu do zdjęć.